بیا که بار دگر گل به بار می‌آید
بیار باده که بوی بهار می‌آید
هزار غم ز تو دارم به دل، بیا ای گل
که گل شکفته و بانگ هزار می‌آید
طرب میانه‌ی خوش نیست با منش چه کنم
خوشا غم تو که با ما کنار می‌آید
نه من ز داغ تو ای گل به خون نشستم و بس
که لاله هم به چمن داغدار می‌آید
دل چو غنچه‌ی من نشکفد به بوی بهار
بهار من بود آن گه که یار می‌آید
نسیم زلف تو تا نگذرد به گلشن دل
کجا نهال امیدم به بار می‌آید
بدین امید شد اشکم روان ز چشمه‌ی چشم
که سرو من به لب جویبار می‌آید
مگر ز پیک پرستو پیام او پرسم
وگرنه کیست که از آن دیار می‌آید
دلم به باده و گل وا نمی‌شود، چه کنم
که بی تو باده و گل ناگوار می‌آید
بهار ِ سایه تویی ای بنفشه مو باز آی
که گل به دیده‌ی من بی تو خار می‌آید
هوشنگ ابتهاج
درباره این سایت